Het Christelijke leven is een reis naar de grootste vreugde die er bestaat. Maar “de weg is smal die naar het leven leidt, en weinigen zijn er die hem vinden (Mattheüs 7:14). Waarom is dat? Omdat, schijnbaar tegenstrijdig, Jezus Zijn discipelen in Markus 8 leert dat wanneer ze de grootste vreugde nastreven, ze zichzelf moeten verloochenen. 

Het was een moment van euforie voor de discipelen. Jezus was de Christus. Petrus had het beleden en Jezus had het bevestigd. De langverwachte Messias van Israel was gekomen! En de Twaalf genoten een plaats naast Hem.

Dan, vreemd genoeg, begint Jezus te spreken over veel lijden, het vermoord worden door Zijn vijanden en het weer opstaan uit de doden. De discipelen waren verward: hoe kon vernietiging het pad naar de heerlijkheid van Christus zijn? Christus moest overwinnaar zijn.

Dus corrigeerde Petrus Jezus, en Jezus noemde die correctie satanisch. Petrus was verbijsterd. Wat was er satanisch aan het verlangen dat Christus overwinnaar zou zijn? Jezus’ antwoord was: “u bedenkt niet de dingen van God, maar die van de mensen” (Markus 8:33).

Wil Jezus dat we sterven?
Jezus wist dat al zijn discipelen, als ook de menigte die Hem volgde, hetzelfde dachten. Dus roept Hij ze bij Zich en laat Hij nog een keer de sloopkogel los op hun wereldbeeld:

Laat wie achter Mij wil komen zichzelf verloochenen, zijn kruis opnemen en Mij volgen. (Markus 8:34)

De menigte verstomde, een zee van verbijsterde gezichten. Een kruis? Ze wisten allemaal wat dat betekende: Romeinse executie op de meest gruwelijke en angstaanjagende manier. Ze hoopten allemaal dat Jezus hun vijanden zou overwinnen, dat Hij hen zou bevrijden van dergelijke tirannie en dat Hij “het Koninkrijk Israel weer zou herstellen” (Handelingen 1:6). Het dragen van een Romeins kruis klonk niet als het Messiaanse koninkrijk waar ze naar verlangden. Het klonk als de dood. Wilde Jezus dat ze stierven? 

Ja.

Jezus’ koninkrijk is niet van deze wereld — niet van de geopolitieke wereld die Zijn eerste volgelingen kenden (Johannes 18:36). Zijn koninkrijk was veel breder dan iemand van hen nog had gerealiseerd. En hun ware vijand was veel sterker en dodelijker dan Rome. Rome was maar een druppel in de emmer (Jesaja 40:15). Hun echte vijand woonde in en rondom hen. Jezus was inderdaad gekomen om de vijand te verslaan. Binnen een paar dagen ging Hij naar Jeruzalem om de beslissende slag te slaan. 

Dus Jezus bereidt hen voor op het kruis — als eerste Zijn kruis, vervolgens hun kruis — en op de multi-duizendjarige missie om het ware Israel uit de volken te roepen in Zijn koninkrijk. Jezus leerde hen opzettelijk richting de dood te bewegen. 

Iedereen die aanwezig was zou op een dag fysiek sterven, sommigen als martelaren. Maar al Zijn volgelingen zouden geestelijk moeten sterven, aan zichzelf. Ze zouden moeten sterven aan het verlangen naar zelfverheerlijking, sterven aan het verlangen naar werelds respect, sterven aan de angst voor mensen, sterven aan het verlangen naar een makkelijk leven, sterven aan het verlangen naar aardse rijkdom en duizend andere sterfgevallen. Tenslotte zouden ze moeten sterven aan het verlangen om hun aardse leven te behouden.

Een hedonistische dood
Maar Jezus riep Zijn volgelingen niet op tot een zomaar stoïcijns leven van zelfopoffering. Hij nodigde hen tot vreugde buiten hun verbeelding. De brede weg van de wereld was omgeven van verleidelijke en valse beloften, aantrekkelijk en verblindend voor de ogen van een zondige mensenhart en leidend tot een verschrikking buiten de verbeelding. Dus, Jezus roept Zijn volgelingen op om de schamele en korte vreugde van deze wereld te weigeren zodat ze van overstromende eeuwige vreugde kunnen genieten. Hij riep hen op om de hel te weigeren zodat ze de hemel zouden nemen. 

Want wie zijn leven zal willen behouden, die zal het verliezen; maar wie zijn leven zal verliezen omwille van Mij en om het Evangelie, die zal het behouden. 36 Want wat zal het een mens baten als hij heel de wereld wint en aan zijn ziel schade lijdt? 37 Of wat zal een mens geven als losprijs voor zijn ziel? 38 Want wie zich voor Mij en Mijn woorden geschaamd zal hebben in dit overspelig en zondig geslacht, voor hem zal de Zoon des mensen Zich ook schamen wanneer Hij zal komen in de heerlijkheid van Zijn Vader, met de heilige engelen. (Markus 8:35-38)

Het Christelijke leven is moeilijk en soms pijnlijk maar we zouden daar niet verbaasd over moeten zijn (1 Petrus 4:12). Het Christelijke leven is moeilijk omdat het verloochenen van ons gevallen zelf moeilijk is. Onze levens zijn ons meest kostbare aardse bezit. Niets geeft de waarde van Jezus beter weer dan onze bereidheid om ons leven te geven (in kleine en grote dingen) voor Hem. 

Het enige wat Jezus van ons vraagt is dat we weigeren wat ons van onze eeuwige vreugde zal beroven. Zoals Mozes in Hebreeën 11:25-26, worden ook wij geroepen om de voorbijgaande genoegens van de zonde te weigeren en de smaad van Christus te beschouwen als grotere rijkdom dan de aardse schatten. Hoe? Door naar de beloning te kijken! Deze vorm van zelfverloochening is hedonistisch. 

Jaren geleden heb ik de hemelse logica van dit schijnbaar tegenstrijdig streven naar vreugde vast proberen te leggen in een slaapliedje voor mijn oudste dochter:

Er is een vreugde voorbij je woestste dromen, als je maar wilt geloven
Deze pijnlijke dorst naar vreugde die je voelt kan God alleen vervullen
En een eeuwig leven is wat daar wacht 
Voor hen die geloven dat Hij alleen waardig is om voor te leven. 

Door Jon Bloom. ©2014 Desiring God Foundation. Website: desiringGod.org | Origineel 

__