Eenzaamheid
Door Art Azurdia

Opnieuw zag ik iets vluchtigs onder de zon. Er is er één, en geen tweede. Hij heeft ook geen kind of broer en toch komt er geen einde aan al zijn zwoegen. Ook wordt zijn oog niet verzadigd van rijkdom. Nooit is het: Voor wie tob ik mij af en laat ik mijzelf het goede ontbreken? Ook dat is vluchtig en een treurige bezigheid. Twee zijn beter dan één, want samen krijgen zij een goede beloning voor hun zwoegen. Want als zij vallen, helpt de één zijn metgezel overeind. Maar wee die ene die valt, terwijl er geen tweede is om hem overeind te helpen. Ook als er twee bij elkaar liggen, hebben zij warmte, maar hoe moet één alleen warm worden? En als iemand de één overweldigt, zullen die twee tegen hem standhouden. Een drievoudig snoer wordt niet snel gebroken. (Prediker 4:7—12)

Wat zijn de tekenen die opvallend de gevallen natuur van de menselijke cultuur onthullen? Wat zijn de aspecten van de val, openlijk en duidelijk voor iedereen zichtbaar? De aanwezigheid van ongerechtigheid, de zekerheid van sterfelijkheid, de wanhopige onderdrukking, leegte van hebzucht en de isolatie van ambitie — of misschien wil jij het zo zeggen, de eenzaamheid van gierigheid.

De eenzaamheid van gierigheid. Een tragisch eenzaam bestaan als gevolg van een buitensporig streven naar meer. Het is een verwoest leven. Het is een leeggehaald leven. Het is, vrienden, een onmenselijkt leven. Maar het hoeft niet zo te zijn voor jou. Gods plan in Eden is nog steeds het beste. Dat je in gemeenschap zou leven met Zijn volk. De val van het menselijke geslacht in de Hof van Eden, met al zijn verwoestende gevolgen op de gemeenschap, is omgekeerd. Je kunt de eerste vertoningen van die omkering al zien in de Kerk van Jezus Christus. Vertoningen die in hun vervulde vorm zullen verschijnen in de nieuwe hemel en op de nieuwe aarde waar de volgelingen van Jezus Christus voor altijd samen zullen zijn in volmaakte gemeenschap.

Maar hoe kan dat gebeuren? Hoe kan dat gebeuren? Het kan, vrienden, omdat Jezus Christus uiterste afzondering doorstond in onze plaats. Het is, als je er over nadenkt, een van de grootste ironies van de verzoening. Niet alleen dat Jezus leed en stierf om onze verhouding met God en elkaar te vernieuwen, maar dat Hij om dat te doen alleen leed en stierf.

Als je het hoofdstuk van Zijn arrestatie en kruisiging, van Gethsemane tot Golgotha, goed doorleest zie je dat het eigenlijk een langzame en verdrietige scheiding is van alles wat Jezus liefheeft. Hij is verlaten door Israel, Hij is verlaten door Zijn eigen twaalf discipelen en uiteindelijk, op onverklaarbare wijze, is Hij verlaten door Zijn Vader: “Mijn God, Mijn God, waarom hebt U Mij verlaten?” (Mattheüs 27:46).

“Het is niet goed dat de mens alleen is” (Genesis 2:18). Daarom verdraagt Jezus Christus de hel aan het kruis in onze plaats, de uiterste plaats van afzondering. Uiterste en buitenste duisternis. Hij die ooit de volmaakte gemeenschap ervoer, lijdt eenzaam zodat jij nooit, maar dan ook nooit bang hoeft te zijn voor eeuwige eenzaamheid.

Twee zijn beter dan één, zeker als Degene die je opricht als je valt, je hart verwarmd als het koud is en je beschermd tegen de machten van de hel, Jezus Christus zelf is. Hij die opgestaan is uit de dood en nu beloofd nooit te verlaten die bij Hem horen.

Het is niet goed dat de mens alleen is, en door Jezus hoeven we ook niet alleen te zijn.

Origineel: http://trinityportland.com/sermons/sermon/2015-12-06/the-fall-for-all-to-see-part-4

__