De Reddingspost
____
 

Aan een gevaarlijke kust waar veel schepen vergaan was eens een kleine, niet afgewerkte reddingspost gevestigd. Het gebouw was een hut en er was maar één reddingsboot. Maar de paar toegewijde leden hielden de zee constant in de gaten. En zonder aan zichzelf te denken gingen ze dag en nacht op zoek naar drenkelingen. Er werden veel levens gered door deze prachtige mensen van deze kleine post zodat ze beroemd werden. Sommigen van hen die gered waren en een aantal anderen uit de omgeving wilden zich verbinden aan de reddingspost en gaven hun tijd, geld en inspanning om het werk te ondersteunen. Er werden nieuwe boten gekocht en er werden nieuwe bemanningsleden getraind. De kleine reddingpost groeide.

Sommige leden van de reddingspost waren niet blij dat het gebouw niet afgewerkt en zo slecht uitgerust was. Ze voelden dat er een comfortabelere plek moest komen voor de eerste opvang van de drenkelingen. Dus vervingen ze de veldbedden met normale bedden en zetten ze beter meubilair in het uitgebreide gebouw. Nu werd de reddingspost een populaire ontmoetingsplaats voor haar leden. Ze versierden het mooi en richtten het prachtig in want ze gebruikten het als een soort club. Minder mensen waren nu geïnteresseerd in het zoeken op zee naar drenkelingen, dus huurden ze de bemanning voor de reddingsboten om dat werk te doen. Het levensreddende motief had nog steeds de overhand in de decoratie van de club en er was een liturgische reddingsboot in de ruimte waar de inwijdingen plaatsvonden. 

Rond deze tijd verging er een groot schip voor de kust en de ingehuurde bemanning brachten boten vol koude, natte en half verdronken mensen binnen. Ze waren vies en ziek. Sommigen van hen hadden een zwarte huid en anderen een gele huid. De prachtige nieuwe club was een chaos. De bouwcommissie liet meteen een aantal douches bouwen buiten de club waar de slachtoffers van de schipbreuk schoongemaakt konden worden voor ze naar binnen kwamen.

Bij de volgende vergadering was er een scheiding in de leden van de club. Het merendeel van de leden wilde de reddingsactiviteiten van de club stoppen. Ze zouden onplezierig zijn en een belemmering voor het normale sociale leven van de club. Sommige leden drongen aan op het redden van levens als het primaire doel en wezen er op dat ze nog steeds een reddingspost genoemd werden. Maar ze werden uiteindelijk weggestemd. Als ze de levens van verschillende soorten drenkelingen wilden redden in deze wateren, werd hen verteld, konden ze een eindje verderop hun eigen reddingspost beginnen. Dat deden ze. Naarmate de jaren voorbij gingen, onderging de nieuwe reddingspost dezelfde veranderingen die de oude reddingspost ondergaan had. Het groeide uit tot een club en er werd weer een nieuwe reddingpost geopend. De geschiedenis bleef zichzelf herhalen. En als je de kust vandaag bezoekt zul je langs de kust een aantal exclusieve clubs vinden.

Er vergaan nog steeds veel schepen in die wateren, maar de meeste mensen verdrinken. 
____
Ik hoorde deze woorden in een preek van Art Azurdia. Wie het origineel geschreven heeft is niet bekend maar de boodschap is duidelijk. Laten we in Gods Woord op zoek gaan naar de belangrijkste taak van een Christen hier op aarde! Volledige preek in het engels is hier te beluisteren.